محمّد رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وسلّم آخرین پیامبر و خاتم‌النبیین (بخش دوم)

  محمّد رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وسلّم آخرین پیامبر و خاتم‌النبیین

(بخش دوم)

اعلام پایان سلسله نبوّت با حضرت محمّد صلّی‌الله‌‌علیه‌وسلّم ‌، و انقطاع آن بعد از ایشان
وقتی در عالم تکوین و تشریع، رسیدن دین به نقطۀ کمال و توانمندی امت برای عهده‌دار شدن مسئولیت خلافت نبوّت، تحقق یافت ـ چنان‌که در علم و قضای الهی مقرر شده بود ـ ، اعلام شد که تعلیم عقاید و شرایع و آنچه سعادت و نجات بشر در دنیا و آخرت به آن وابسته است، با نبوّت آخرین پیامبر که از طریق جبرئیل (روح‌الأمین) به‌طور خاص و دیگر ملائکه به‌طور عام، وحی الهی را دریافت می‌کرد، به نقطه کمال و پایان رسیده است و از این پس جبرئیل یا فرشته دیگری با برای رساندن وحی و پیام جدیدی مأموریت نخواهد یافت. آیات متعددی بر این امر دلالت دارند که نزول وحی بر رسول‌الله، صلّی‌الله‌‌علیه‌وسلّم، و سایر انبیا توسط فرشتگان و مخصوصاً حضرت جبرئیل صورت گرفته است، چنان‌که در قرآن آمده است: [ینَزِّلُ الْمَلَائِکَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَنْ یشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ] (نحل:۲)؛ [خداوند] به ارادۀ خویش فرشتگان را با وحى بر هر کس از بندگانش که بخواهد، نازل مى‌کند.» [وَمَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یکَلِّمَهُ اللهُ إلَّا وَحْیاً أَوْ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ أَوْ یرْسِلَ رَسُولاً فَیوحِی بِإِذْنِهِ مَا یشَاءُ إِنَّهُ عَلِی حَکِیمٌ] (شوری:۵۱)؛ براى هیچ بشرى ممکن نیست که خداوند با او سخن بگوید مگر به الهام یا از پس پرده یا [این‌که] رسولى بفرستد و [آن رسول] به حکم او (خداوند) هر چه را [خداوند] بخواهد، نازل کند. که او (خداوند) بلندمرتبۀ فرزانه است.» [وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ عَلَى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمنذِرِینَ بِلِسَانٍ عَرَبِی مُبِینٍ] (شعراء:۱۹۲ـ ۱۹۵)؛ و آن [قرآن] فروفرستاده پروردگار جهانیان است. روح‌الأمین آن را فرود آورده است بر دل تو تا از هشداردهندگان باشى. به زبان عربى روشن است.» اما علوم وجدانی و لدّنی و حکمت‌ها و معارف و معلوماتی که به برخی از صاحبان نفوس پاک یا صاحبان ریاضت و مجاهدت و حاملان علوم و حقایق القا و الهام می‌شود، یا آنچه برخی از مردم گاهی به شکل ندای غیبی و درونی می‌شنوند، هیچ‌کدام به نبوّت ارتباطی ندارند. چه بسا اتفاق می‌افتد که افراد غیرمسلمانی بر اثر ریاضت چنین نداهایی را بشنوند، چنان‌که نمونه‌هایی آن اتفاق افتاده و انکار آن نوعی مکابره است؛ اما درعین‌حال اینها نمی‌تواند دلیلی بر هدایت و حقانیت چنین کسانی باشد چه برسد به این‌که دلیل نبوّت باشد. ‌حضرت‌ رسول، صلّی‌الله‌‌علیه‌وسلّم، فرمودند: «لقد کان فیمن کان قبلکم من بنی‌اسرائیل رجال یکلّمون من غیر أن یکونوا انبیاء (صحیح بخاری)؛ در اقوام پیش از شما در میان بنی‌اسرائیل افرادی بودند که با آنها گفت‌وگو می‌شد (یعنی نداها و سخنانی را از عالم غیب می‌شنیدند) بدون این‌که آنها از انبیا باشند.»۱  بنابراین، سلسله نبوّت با حضرت محمّد، صلّی‌الله‌‌علیه‌وسلّم، خاتمه یافته است و این مطلب در کتاب و سنّت چنان صریح و روشن بیان شده است که در آن جای هیچ شک و تردیدی نیست و تنها کسانی در این موضوع شک و تردید می‌کنند که دل‌هایشان به مرض یا غرضی گرفتار شده باشد.